Ο αέρας περνάει
την ευθραυστότητα της στιγμής
και ο ρυθμός γίνεται
αδυσώπητη σιωπή
Και αισθάνομαι μέσα μου
οτι αυτός ο άνεμος
καταβροχθίζει στην πορεία του
και η μυρωδιά υπάρχει
των ανοιχτών πληγών
που περιμένουν το αντισηπτικό
για να κλείσουν.
Αλλά ακόμα στέκομαι
στο μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου.
Και τελικά, είναι περίπου
να αναγνωρίσει
μια απελπισμένη κραυγή
που μας χωρίζει
ενώ ο άνεμος μειώνεται και
ο πόνος εξημερώνεται
Η ζωή ως λογαριθμική σπείρα
που απομακρύνεται και προσεγγίζει
την ίδια στιγμή
στον ίδιο τόπο,
σε διαφορετικό χρόνο.
Και ένα,
στο κέντρο της σπείρας
Ίσες τροχιές
και ταυτόχρονα πάντα
μεταβαλλόμενες που μερικές φορές
έρχονται πιο κοντά
και μερικές φορές απομακρύνονται
χωρίς ποτέ να περάσουν από το ίδιο σημείο.
Λέξεις
σκουριάζουν και μαραίνονται
χωρίς το καθαρό νερό των παρορμήσεων…