Δρασκελώντας το διάσελο του Κόσμου

Περνώντας τον ορίζοντα,

η σιωπή αυτού
που δεν μιλήσε χάνεται,
οι λέξεις που κλείνουν
και εκείνα που είπαν
και κανείς δεν άκουσε …

Περνώντας τον ορίζοντα,
Υπάρχει το μονοπάτι
που δεν περπατήσαμε ποτέ,
και αυτά που αφήσαμε για πάντα …

Περνώντας τον ορίζοντα,
υπάρχουν γέλια
και ευτυχισμένες στιγμές,
τα δάκρυα που προήλθαν
από την ψυχή
και την αβεβαιότητα …

Η διαφυγή στον ορίζοντα
είναι νοσταλγία,
από αυτό που
θεωρούσαμε δυνατό,
από τα μέρη που
δεν πήγαμε ποτέ,
των φόβων
που μας έκλεισαν τόση ζωή …

Ναι, δραπετεύοντας
στον ορίζοντα,
μερικές φορές
χάνουμε τον εαυτό μας
όταν ξεχνάμε
ότι κάθε στιγμή είναι ιερή.

Αλλά πέρα ​​από τον ορίζοντα,
υπάρχει η μονη αλήθεια
η Αγάπη.
Πέρα απο τα Ηλισιανά Πεδία
στο τέλος του δρόμου
Η αγάπη,
το μόνο
πραγματικό πράγμα,
το μοναδικό πολυετές
το μόνο αληθινό,
ξύπνημα από αιώνες ονείρων,
το φως που φωτίζει όλα …